Na última novela de Kundera, A festa da insignificancia, un dos personaxes, Calibán, chamado así por interpretar a ese personaxe na Tempestade de Shakespeare, simula un idioma inexistente, supuestamente pakistaní, para non ter que relacionarse, máis aló do seu propio cometido, cos invitados dos cócteles nos que traballa de camareiro. Así, a relación de servidume que se suscita invertiríase ao tragarse o significado e converter esa oralidad noutra cousa que xa non é en si linguaxe, senón algo así como un cóctel de sons, que recrean iso si, no outro, unha concordancia coa aparencia sonora do que fala un idioma certo.
Titular un cadro é un dos aspectos nos que Manuel Eirís tómase máis tempo. A descrición do proceso de realización da pintura nos seus títulos, chega a ocupar unha extensión de varias páxinas, unha pintura que se expande no texto/título, e agora, na obra que presenta, que se expande nunha canción que Sr. Anido, compoñerá e interpretará durante a performance inaugural.
Pero a cuestión non queda aí e deriva en varias direccións, nas que están presentes tanto a simplicidade formal na realización e a montaxe da obra, como a complexidade nas relacións que se establecen entre dúas entidades autónomas, que se van entrelazar nunha relación directa de identidade.
Un cadro monocromo pintado con esa pulcritude descritiva que caracteriza a Eirís, esmalte-laca brillante ref. VAIII (Monet) marca Tkrome cor, e unha canción cuxa letra realizada nun idioma inventado polo Sr. Anido, (na órbita de Roussel, Brisset e Wolfson ou por ser máis próximo Don Juan de la Coba y Gómez), será o título da obra, primeiro como son e despois do proceso de interpretación e grabación, e posteriormente de reprodución e transcrición, como letra escrita.
Esa letra escrita non vai dar xa conta do proceso de realización da obra en sentido estrito, senón que se desprega nesa ausencia de significado, que nos permite por iso mesmo ir na súa procura continuamente e relacionar así ambas obras.
Como nos procesos de desocultamento que caracteriza gran parte da obra de Eirís, sempre hai outra capa de cor, e xa que logo sempre outra capa de sentido; un sentido que ao fin se nos escapa, oculto nalgún lugar, e que talvez como sinalaba Oswald de Andrade: “Tupi, or not tupi: that is the question”
_ _ _ _ _ _ _ _
Manuel Eirís (Santiago de Compostela 1977) licenciouse en Belas Artes pola Universidade de Vigo e posteriormente continuaría a súa formación en diversos centros europeos, expoñendo nos derradeiros anos no MARCO, no CGAC, na Casa Encendida, na galería SCQ ou Luis Adelantado. Tal como él sinala, na súa obra apréciase con carácter xeral un interese polas operacións de desmantelamento e de apertura de espazos, mediante accións, nas que importa tanto o retirado ou desprendido dos sitios, o dislocado, como o que a través destas accións descóbrese.
Sr. Anido é o proxecto musical máis persoal do músico Rafa Anido (Santiago de Compostela, 1975) quen conta ademáis cunha considerable suma de proxectos musicais ás súas costas, que o levan a convertirse nun dos artistas máis carismáticos e representativos da escena underground galega do momento. |
